Niegdyś nazywana curieterapią, radioterapia jest jednym z najczęstszych sposobów leczenia nowotworów. Stosuje się w tym przypadku promieniowanie jonizujące.
Poza leczeniem chorób nowotworowych stosuje się ją również do łagodzenia bólu przy przerzutach, np. do kości. Istnieją cztery podstawowe podziały radioterapii.
Pierwszy to podział ze względu na sposób napromieniania, gdzie wyróżniamy brachyterapię (BTH) i teleradioterapia (RTH).
Brachyterapia jest to leczenie przy użyciu źródła promieniowania w bezpośredniej styczności z guzem, zaś w przypadku teleradioterapii źródło promieniowania umieszcza się w pewnej odległości od tkanek.
Kolejny podział wynika ze stanu zdrowia pacjenta. Według tego podziały wyróżniamy radioterapię radykalną, paliatywną i objawową.
Pierwsza – radykalna – napromieniowuje guza lub w jego pobliżu, w celu zniszczenia go. Radioterapia paliatywna jest stosowana, gdy całkowite wyleczenie jest niemożliwe po to, by złagodzić ból. Radioterapia objawowa ma ograniczyć ból związany z przerzutami.
Ze względu na użytą energię wyróżnia się radioterapię konwencjonalną (60-400 keV) i megawoltową (1,25-25 MeV). Pierwszą stosuje się tylko do nowotworów skóry. Promieniowanie takie jest miękkie, płytkie, tylko promieniowanie X. R
adioterapia megawoltowa uwzględnia promieniowanie X o wysokiej energii generowane w przyśpieszaczu liniowym, promieniowanie gamma i elektrony. Ostatni podział ustalony został na podstawie promieniowania generowanego w aparatach. Wyróżniamy tu promieniowanie pośrednio jonizujące, elektromagnetyczne (X i gamma) oraz promieniowanie cząstkowe bezpośrednio jonizujące (elektron, proton, cząstka alfa, ciężkie jony) i pośrednio jonizujące (neutron).